با عرض سلام
یکی از وعاظ مشهور، مرحوم میرزا احمد سیبویه بود که احتمالاً معرف حضورتان است. ایشان مکرر این روایت را از نبی مکرم اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) نقل می‌کرد: «من رَأی أولادی فَصَلّی عَلَیّ زادَهُ اللهُ فی السّمعِ و البَصَرِ» و خود نیز به همه توصیه می‌نمود که هنگام دیدن سادات، صلوات بفرستند و به پا بلند شوند و حتی بعضاً روی منبر که بود با ورود سادات بلند می‌شد. حال با این مقدمه خواهشمندم در صورت امکان بفرمایید:
۱ ـ صلوات فرستادن هنگام دیدن سادات در منهاج فردوسیان چه حکمی دارد؟ (مستحب، مباح، بدعت یا …)
۲ ـ به پا خواستن به احترام سادات چه حکمی دارد؟
۳ ـ با توجه به اینکه در مجامع مذهبی با بردن لقب «قائم» از القاب مبارک امام عصر (عجل الله تعالی فرجه) به پا می‌خیزند، این عمل چه حکمی دارد؟
۴ ـ صلوات فرستادن هنگام شنیدن نام استاد اعظم منهاج فردوسیان (صلی الله علیه و آله)، امیر مؤمنان (علیه السلام) و سایر حضرات معصومین (علیهم السلام) چه حکمی دارد؟
با سپاس مجدد

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
باسمه تعالی

سلام علیکم
روایتی که از آن مرحوم نقل شده را در هیچ منبع معتبر و غیر معتبری نیافتیم. قاعده‌ی نظری یا قانون عملی‌ای که بر روایت بی‌سند بنا نهاده شده باشد، جز انحراف، ثمره‌ای ندارد. اصحاب منهاج فردوسیان که با سند و مدرک، انس گرفته و رشد‌کرده‌اند، نیک می‌دانند که چنین دیدگاه‌ها و دستورات عملی‌ای،‌ هیچ جایگاهی در منظومه‌ی فکری منهاج فردوسیان ندارد. قواعد و قوانین منهاج فردوسیان بر طبق مسلّمات و واضحات قرآن و روایات معتبر بنا نهاده شده است و بس. اما جواب سؤالاتتان:
جواب ۱: صلوات فرستادن، از مستحبات است و می‌توان به هر بهانه‌ای و بدون بهانه، صلوات فرستاد، ولی اگر کسی صلوات فرستادن در هنگام دیدن سادات را دستور شرعی بداند، مرتکب حرام شده و نسبت دروغ به دین مبین اسلام داده است. اما اگر به این بهانه، بخواهد به استحباب صلوات فرستادن عمل کند، اشکال ندارد.
جواب ۲: همین جماعت، روایت دیگری به رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم) نسبت می‌دهند که فرموده‌اند: «مَن رأی أولادی و لم یقُم بین یدیهِ فَقَد جَفانِی، وَ مَن جَفانِی فَهُو مُنافِقٌ». ترجمه: هر کس یکی از فرزندان مرا ببیند و در برابرش (به احترام او) بپا نخیزد، در واقع به من ستم روا داشته است و کسی که در حق من ستم نماید، منافق است.
برای این حدیث نیز سندی نیافتیم و از مجعولات است. پس برخاستن به احترام سادات، سند شرعی ندارد و نمی‌توان به عنوان مستحب شرعی محسوب کرد. البته در جاهایی که برخاستن، نشانه‌ی احترام است و برنخاستن، نشانه‌ی بی‌احترامی و اعلام دشمنی و کینه است، «برخاستن به احترام» استحباب عقلی و عرفی پیدا می‌کند. فرق «استحباب شرعی» با «استحباب عقلی یا عرفی» در ثمره‌ی آن است. «استحباب شرعی» ثواب اخروی دارد ولی «استحباب عقلی یا عرفی» پاداش دنیوی دارد. یعنی مراعات آن، موجب جلب منفعت یا دفع ضرر در همین دنیا می‌گردد. استحباب شرعی را فقط کسانی که ایمان به سرای دیگر دارند انجام می‌دهند ولی استحباب عقلی و عرفی را اهل دنیا هم انجام می‌دهند و حتی بهتر از متشرعین.
جواب ۳: سند قوی و معتبری برای استحباب برخاستن با شنیدن نام «قائم» نیافتیم و آنچه هست، فعل معصوم است که به نظر جمهور علما، دلالت بر استحباب نمی‌کند. البته در جوامعی که بلند نشدن با شنیدن یا گفتن لقب «قائم»، توهین به حضرت صاحب الامر (ارواحنا فداه) محسوب می‌شود، لازم است مراعات کنید تا در معرض اتهام شیعیان افراطی قرار نگیرید.
جواب ۴: صلوات فرستادن برای گفتن و شنیدن نام استاد اعظم (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم)، مستحب شرعی است و در قوانین عملی نیز آمده است؛ اما صلوات فرستادن برای گفتن یا شنیدن نام امیر المؤمنین (علیه‌السلام) و سایر ائمه‌ی طاهرین (علیهم‌السلام) سند شرعی ندارد. البته از باب مطلق استحباب صلوات، اشکال ندارد.

موفق باشید
حاج فردوسی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: